Niedawno rozmawiałem z przedsiębiorcą, producentem rozwiązań stosowanych w medycynie inwazyjnej. Nowoczesne technologie wytwarzane w jego firmie sprzedawały się na rynkach Unii Europejskiej – głównie w Niemczech, Francji i Włoszech oraz w Polsce. Rozmawialiśmy, gdy kryzys wywołany COVID‑19 był u nas we wczesnej fazie, ale w Chinach, skąd pochodziło wiele komponentów stosowanych do produkcji jego rozwiązań, skala zakażeń osiągała najwyższe wartości.
Podstawowy problem, jaki dostrzegały wówczas firmy z branży zaawansowanych technologii w Polsce, dotyczył zerwania łańcuchów dostaw z Azji oraz potencjalnego zamknięcia rynków w UE. To był moment, kiedy nikt nie podnosił kwestii zamykania granic wewnętrznych Unii. Dla mojego rozmówcy poważnym problemem był samoograniczający się potencjał współpracy z partnerami zagranicznymi także w obszarze badań i rozwoju. Już wówczas okazało się, że zahamowanie współpracy mogło zagrozić realizacji jednego z dwóch projektów w dziedzinie B+R współfinansowanych ze środków unijnych. Rozmawialiśmy też o stosunkowo nowych wynikach badań, jakie przeprowadziłem w ostatnim czasie, a które dotyczyły problematyki kultury organizacyjnej w firmach technologicznych w Polsce.
...