Zostałem menedżerem: ratunku!

Rafał Burzyński od sześciu lat pracował jako przedstawiciel handlowy w InnovationCom, firmie software’owej oferującej systemy i rozwiązania internetowe dla firm. Uzyskał tytuł MBA na Akademii Ekonomicznej i wierzył, że jego awans na menedżerskie stanowisko to tylko kwestia czasu. Kiedy zwolniło się stanowisko dyrektora sprzedaży w jednym z oddziałów firmy we Wrocławiu, funkcję tę powierzono właśnie Burzyńskiemu. Nowy menedżer rozpoczął swoją pracę od tygodniowego szkolenia z zakresu zarządzania, podczas którego dostał obszerny podręcznik na temat polityki firmy – prezes firmy zapewniał go, że dzięki stosowaniu się do wytycznych zawartych w podręczniku uniknie wielu kłopotów. Swoją pomoc zadeklarowała także Agata Mróz, dyrektor ds. zarządzania zasobami ludzkimi z centrali. Z kolei Jan Zbicki, dyrektor regionalny i bezpośredni szef Rafała Burzyńskiego, powiedział na początek, że dyrektor sprzedaży może sam decydować o wszystkim, ale ponosi za to pełną odpowiedzialność. Pierwsze tygodnie w pracy minęły błyskawicznie. Burzyński spędził je na ustalaniu szczegółów związanych z nową ofertą i rozmowach z pracownikami. Powoli jednak zaczął tonąć w morzu ważnych i mniej ważnych informacji oraz spotkań. Pod koniec pierwszego kwartału okazało się, że nie udało mu się osiągnąć zakładanych wyników sprzedaży. Do tego doszły problemy z pracownikami. W dodatku część klientów zaczęła odchodzić do konkurencji. W efekcie szef Jan Zbicki zażądał, aby w ciągu tygodnia Rafał Burzyński przygotował plan poprawy swoich wyników. Nowo mianowany menedżer nie wiedział, co powinien zrobić w tej sytuacji. Wrócić na stanowisko handlowca? Rezygnacja oznaczała jednak poddanie się, a tego Burzyński za wszelką cenę chciał uniknąć. Trzej eksperci komentują zaistniałą sytuację: Czy nie jest już za późno, żeby Rafał Burzyński ocalił swoje stanowisko?