Mierniki makroekonomiczne, na które zerkają zarządzający organizacjami, pokazują pewne trendy w gospodarce szarpanej różnymi konfliktami. Rozrzedzają nieco mgłę, w jakiej działa dziś biznes, i ułatwiają planowanie.
Ekonomiczne implikacje rosyjskiej agresji stanowią dla globalnej gospodarki szok o charakterze stagflacyjnym, silnie proinflacyjny i z umiarkowanie negatywnym wpływem na wzrost gospodarczy. Impuls inflacyjny będzie przy tym odczuwalny z podobną siłą w USA i strefie euro, natomiast osłabienie wzrostu gospodarczego będzie dużo bardziej wyraźne po naszej stronie Atlantyku. W takiej sytuacji System Rezerwy Federalnej USA (Fed) nabiera przekonania, że potrzebne są zdecydowane i szybkie podwyżki stóp procentowych, natomiast Europejski Bank Centralny (EBC) pozostaje ostrożny. Federalny Komitet ds. Otwartego Rynku, organ odpowiedzialny za kształtowanie polityki pieniężnej, nadzór nad operacjami otwartego rynku w Stanach Zjednoczonych oraz ustalający docelowe poziomy podaży pieniądza (FOMC), wskazuje, że do końca tego roku główna stopa wzrośnie do około 2%. EBC zaś zadeklarował, że w trzecim kwartale 2022 roku skończy luzowanie polityki pieniężnej, luzowanie ilościowe [QE – red.] i nie przekreśla możliwości, że już w tym roku rozpocznie podwyżki stóp. W krótkim terminie ryzyko dla ścieżki stóp w USA jest odchylone w górę, bo FOMC może reagować na symptomy nasilenia fundamentalnej presji inflacyjnej poprzez zwiększenie skali podwyżek [po 50 punktów bazowych (pb.)] na najbliższych posiedzeniach. Później dążenie Fed do zaostrzania polityki pieniężnej może nieco osłabnąć, jeśli pogorszą się wyceny aktywów finansowych, a gospodarka zacznie spowalniać. Ostatecznie skala podwyżek stóp Fed może być nieco mniejsza względem ostatnich zapowiedzi. Pierwsza podwyżka stóp w strefie euro (zwłaszcza stopy refinansowej) może nastąpić dopiero w roku 2023. W przypadku strefy euro presja płacowa i popytowa są słabe, a ryzyko negatywnego wpływu wojny na koniunkturę dużo wyższe, co zwiększa prawdopodobieństwo scenariusza stagflacyjnego i zmniejsza przewidywalność przyszłych decyzji EBC. Szczepionką na stagnację może się okazać bardziej aktywna polityka fiskalna UE, zwłaszcza w obszarze inwestycji publicznych (m.in. nakłady na obronność i infrastrukturę energetyczną). Jednak pojawiające się na nowo w Chinach ogniska zakażeń koronawirusem mogą nasilić zaburzenia w globalnych łańcuchach dostaw i osłabić niemiecką gospodarkę dotkniętą relatywnie mocno skutkami wojny w Ukrainie.
Ostrożne prognozy dla krajowej gospodarki
Biorąc pod uwagę negatywny wpływ wojny, możemy oczekiwać, że krajowa gospodarka spowolni w tym roku do 3–4%, ale jest to bardzo konserwatywne podejście.
Duży „efekt przeniesienia” generuje około 3% wzrostu PKB, co oznacza, że bez przełamania silnie pozytywnych trendów w gospodarce z przełomu 2021/2022 możliwy jest znacznie lepszy wynik (nawet powyżej 4%).
Wojna w Ukrainie wpływa niekorzystnie na gospodarkę, głównie poprzez nasilenie negatywnego szoku podażowego (wyższe koszty/ceny i zaburzenia dostaw), wzrost niepewności oraz spowolnienie gospodarcze za granicą. Z drugiej strony wsparciem dla wzrostu PKB w najbliższych kwartałach będzie wzrost konsumpcji związany z napływem uchodźców, poprzez wzrost spożycia publicznego (pomoc państwa dla uchodźców) oraz spożycia indywidualnego (pomoc indywidualna dla uchodźców i ich wydatki). W dłuższym okresie mogą się również ujawnić inne pozytywne czynniki...