Dwudziestolatkowie nie chcą ani pełnej pracy zdalnej, ani codziennych powrotów do biura. Oczekują elastycznego modelu, który łączy relacje offline i online, wspiera rozwój i buduje kulturę organizacyjną.

Presja nadmiaru obowiązków i brak równowagi sprawiają, że wypalenie dotyka coraz więcej osób. Skuteczne rozwiązania wymagają głębszych zmian niż tylko odpoczynek.

Choć wydaje się, że współcześnie dominuje styl zarządzania oparty na kontroli, rzeczywistość pokazuje, że to liderzy o wysokiej inteligencji emocjonalnej osiągają najlepsze wyniki.

Umiejętności interpersonalne, będące integralną częścią przywództwa skoncentrowanego na człowieku, bywają nazywane miękkimi. Niemniej stanowią one podstawę ciężkiej pracy menedżerskiej. Empatia, samokontrola i uważność to umiejętności związane z wysoką inteligencją emocjonalną, która pozwala liderom na budowanie zgranych zespołów i skuteczne rozwijanie biznesu w niepewnych czasach.

Dominująca dziś w mediach figura twardego lidera wzmacnia nacisk na efektywne, nowoczesne przywództwo. Jak zauważył Chip Cutter z „The Wall Street Journal”: „Długotrwała wojna o talenty w korporacyjnej Ameryce stała się dziś bardziej wojną z talentami”. To niebezpieczne zjawisko, zwłaszcza w realiach szybko zmieniających się potrzeb organizacji dojrzewających cyfrowo i częstego przekwalifikowywania się pracowników.

Błędne przekonania o istocie siły przywódczej odwracają uwagę menedżerów od refleksji nad tym, jakie są ich prawdziwe mocne strony w organizacji. Aby pokazać, dlaczego przyszłość należy do liderów skoncentrowanych na człowieku, zastanówmy się, dlaczego twarde przywództwo nie sprawdza się w dłuższej perspektywie. Wierzymy, że przywództwo skoncentrowane na człowieku – silne, lecz nie twarde – nieuchronnie zwycięży.

Napięcie wokół tego, czy pracownicy mogą nadal pracować z domu, czy też muszą wrócić do biura, jest często podsycane przez menedżerów obsesyjnie skupionych na kulturze organizacyjnej. Amazon i inne firmy uzasadniały swoje pięciodniowe nakazy powrotu do biura właśnie troską o kulturę. Jednak ta obsesja pomija wiele prawd o tym, jak kultura faktycznie powstaje i co decyduje o tym, że staje się „dobra” albo „zła”.
W swojej istocie kultura pracy to sposób, w jaki współdziałamy — zbiór wspólnych przekonań, zachowań i norm, które definiują, jak ludzie współpracują, aby osiągać wspólne cele. Najbardziej efektywne kultury organizacyjne mają wspólne cechy: psychologiczne bezpieczeństwo, fundament oparty na rzetelności i odpowiedzialności oraz gotowość do uczenia się i adaptacji.