ZDROWIE LIDERA: Zarządzasz firmą. Ale czy zarządzasz swoim zdrowiem?

Działanie pod presją, podejmowanie decyzji bez pełnych danych, komunikacja w sytuacjach granicznych… To nie praca prezesa spółki giełdowej, lecz codzienność pracowników Szpitalnych Oddziałów Ratunkowych. Ich doświadczenia mogą być bezcenną inspiracją dla liderów i przedsiębiorców, którym zarządzanie w kryzysie nie powinno być obce. Oto czego mogą się nauczyć od menedżerowie od lekarzy SOR.

Mariusz Krawiec, właściciel firmy konsultingowej Proxima, zaczyna balansować na krawędzi swoich możliwości. Noce spędzone na pracy, brak snu i zaniedbane relacje osobiste przekształcają jego życie w nieustanną walkę o sukces. Gdy kolejny atak paniki zaskakuje go w trakcie rutynowego spotkania z klientem, Mariusz uświadamia sobie, że jego ambicje mogą zaprowadzić go wprost do katastrofy. Gdzie przebiegają granice między poświęceniem się dla pracy a utratą zdrowia i bliskich relacji? Jak znaleźć równowagę, by nie skończyć w karetce?

Wypalenie zawodowe przestaje być nieuniknioną ceną ambicji, a świadome budowanie nawyków wspierających dobrostan staje się strategią najwyższej kadry menedżerskiej. Przedstawiamy sprawdzone ramy pomagające poprawić zarówno efektywność, jak i samopoczucie liderów.

Przez lata kultura biznesowa premiowała poświęcenie i długie godziny pracy, co było uznawane za przepustkę do sukcesu. Ta strategia jednak ma swoją cenę. Liderzy funkcjonujący na granicy wytrzymałości – w chronicznym stresie i z niedoborem snu – podejmują gorsze decyzje, tracą kreatywność i wpadają w spiralę wypalenia. A to nie tylko osłabia ich samych, lecz także podkopuje stabilność całych organizacji.

Przekonał się o tym Mateusz Sobieraj, seryjny przedsiębiorca, który dziś doradza liderom. „Pamiętam, jak mówiłem do żony, kiedy zakładałem pierwszą firmę: »Słuchaj, jeśli to zrobię, to musimy liczyć się z tym, że trzy, cztery lata z życia będę miał wycięte«. Nie doszacowałem…” – wspomina. Chwilę otrzeźwienia przyniósł mu spadek sprawności umysłowej: „Pisałem maila i zdałem sobie sprawę, że robię to już trzeci raz. Siedziałem nad nim godzinę, a przecież normalnie zrobiłbym to w 15 minut”.