Streszczenie: Porównywanie się do innych jest naturalnym mechanizmem wpływającym na naszą samoocenę, lecz może prowadzić zarówno do jej wzrostu, jak i spadku. Zawodowo porównujemy się często z osobami osiągającymi gorsze wyniki, by poczuć się kompetentniej (model utrzymywania samooceny) lub korzystamy z sukcesów innych (zjawisko „pławienia się w cudzej chwale”). Aby porównania miały pozytywny wpływ, należy świadomie dobierać punkty odniesienia, koncentrować się na własnych postępach, rozwijać samoświadomość oraz funkcjonować w kulturze organizacyjnej opartej na bezpieczeństwie psychicznym i współpracy, a nie niezdrowej konkurencji.
Porównania z innymi to ważny element kształtowania naszej samooceny. Dokonujemy tego każdego dnia w różnych sytuacjach, również w kontekście zawodowym. Psychologia społeczna wyjaśnia to zjawisko jako mechanizm służący podtrzymywaniu pozytywnej oceny samego siebie.
Model utrzymywania samooceny (MUS) autorstwa Abrahama Tessera opisuje mechanizm, w którym nasza samoocena rośnie, gdy wypadamy lepiej od osoby, z którą się porównujemy, szczególnie jeśli uzyskuje ona niższe wyniki. Odwrotna sytuacja, gdy ktoś inny osiąga lepsze rezultaty od naszych, może prowadzić do obniżenia naszej samooceny – tym większego, im większy jest sukces obiektu porównania. W środowisku zawodowym przekłada się to na tendencję do porównywania się z kolegami i koleżankami osiągającymi słabsze wyniki, co pozwala nam poczuć się bardziej kompetentnymi.
Materiał dostępny tylko dla subskrybentów
Dołącz do subskrybentów MIT Sloan Management Review Polska Premium!
Kup subskrypcję